بیشتر از اون چیزی که میخوام بهت نیاز دارم و نمیدونم دلیلش چیه. هر روز وقتی که از خواب بیدار میشم یا شب هر وقت که میخوام بخوابم تو تنها کسی هستی که بهم کمک میکنی با اتفاقات مزخرف زندگیم کنار بیام. 

رهای من، امیدوار بودم منم بتونم بخش مهمی از زندگیت باشم. نمیتونم دوستت نداشته باشم یا فراموشت کنم، فقط قبول کردم که از دستت دادم.

اما هنوزم به عنوان دوست یا هر چیز دیگه که اسمش هست پیشم میمونی؟