The word I wish I said

داشتم به این فکر می کردم که یک فرد چطور میتونه اینقدر فراموشکار باشه و حتی مهم ترین کلمات رو هم فراموش کنه. حس میکنم بد ترین آخرین هفته ی عمرم رو داشتم. چهارشنبه اشتباهی کردم که هیچ وقت فکر نمی کردم که انجامش بدم. با تمام فشاری که روم قرارگرفته بود، به خودم باور داشتم که درست انجامش میدم اما... گند زدم! من توی موقعیتی قرار گرفتم که هیچ وقت بهش فکر هم نمی کردم. تمام چیزی که بهش فکر می کردم شاید واقعا تموم شدن اون لحظه بود، لحظه ای که برگردم خونه و پلی لیستم رو باز کم تا با گوش دادنش حداقل یک صدم استرسی که داشتم رو کم تر کنم. به معنای واقعی هوشم رو از دادم و درست فکر نمیکردم. دانش آموز بودن واقعا پروسه سختیه. اینکه در بین اطرافیانت توجه زیادی رو روت حس کنی و بقیه فقط در حال قضاوت کردنت باشن. 

الان فقط میخوام که تموم بشه.

بیشتر از اون چیزی که میخوام بهت نیاز دارم و نمیدونم دلیلش چیه. هر روز وقتی که از خواب بیدار میشم یا شب هر وقت که میخوام بخوابم تو تنها کسی هستی که بهم کمک میکنی با اتفاقات مزخرف زندگیم کنار بیام. 

رهای من، امیدوار بودم منم بتونم بخش مهمی از زندگیت باشم. نمیتونم دوستت نداشته باشم یا فراموشت کنم، فقط قبول کردم که از دستت دادم.

اما هنوزم به عنوان دوست یا هر چیز دیگه که اسمش هست پیشم میمونی؟